Rozdział 13

Obudziłem się kilka minut po dziesiątej. Raczej nie sam z siebie, a wibrujący telefon, w dodatku nie mój. Rozejrzałem się po ciemnym pokoju. Zorientowałem się, że jakieś ciało jest we mnie wtulone. To Ann, spokojnie oddychając spała skulona na kanapie. Telefon przestał dzwonić, a do mnie doszło, że to telefon dziewczyny. Sięgnąłem do niego, sprawdzając kto dzwonił: 'Mama'. Ciche kurwa wyleciało spomiędzy moich warg. Nie chciałem, żeby Adriana miała kłopoty przeze mnie, nawet na tak błahym obszarze jak rodzice. Napisałem szybko wiadomość w imieniu dziewczyny

Serio? Jedyne o co się martwią rodzice w dzisiejszych czasach to czy chodzi się do szkoły i je?

Usatysfakcjonowany podszyciem się pod Ann, wcisnąłem telefon do kiszeni dresów. Zwlekłem się z kanapy, tak aby nie obudzić dziewczyny. Prostując plecy czułem jak przeskakują mi kręgi. Jestem przekonany, że spanie na kanapie nie jest najlepszym sposobem na spędzenie nocy. Delikatnie wsunąłem rękę pod szyję i nogi Ann, unosząc ją. Mój cholerny bok musiał dać o sobie znać. Dziewczyna wcale nie była ciężka, w dodatku teraz słodko wtuliła się w moją klatkę piersiową. Nogą otworzyłem drzwi do sypialni. Ułożyłem dziewczynę na materacu. Ściągnąłem jej jeansy i sweter, następnie układając je na stosie książek. Z kieszeni szarych dresów wyciągnąłem telefon szatynki kładąc niedaleko dziewczyny. Sam rozebrałem się ze zbędnych rzeczy układając się obok niej na materacu. Kiedy szczelnie opatuliłem nas kołdrą, mocno zaciągnąłem się powietrzem. Moje nozdrza lekko podrażnił słodki zapach. Przysuwając się bliżej ciała szatynki stał się intensywniejszy. Odurzony jej ciepłem i zapachem nie mogłem się powstrzymać. Objąłem ramionami ciało drobnej dziewczyny, wtulając nos w brązowe loki. Pierwszy raz w życiu tak dobrze mi się zasypiało.

   _______________________________________________________________________

                                                                           Adriana

Otworzyłam zaspane oczy. Potarłam dłonią ciągle klejące się powieki. Wolną ręka wygrzebałam telefon. 07.30. Podskoczyłam jak oparzona. Cholera jasna! Zaspałam! Mam na ósmą do szkoły. Nie zdążę!
- Auć... Ann... - stłumiony jęk z lewej strony wyrwał mnie z natłoku myśli.
- Niall?! Co... - nie skończyłam rozglądając się po pomieszczeniu jednocześnie siadając na łóżku - Kurwa! Niall co ja jeszcze robię u ciebie w mieszkaniu? Spóźnię się do szkoły!
- Uspokój się - blondyn jęknął, przewracając się na plecy - Ode mnie do szkoły masz mniej niż 7 min, ewentualnie podwiozę cię. Wczoraj jak robiliśmy projekt zasnęłaś.
- Na kanapie z tego co pamiętam i czemu mnie nie obudziłeś? Mój boże mama...
- Wczoraj wysłałem jej wiadomość, że zostajesz na noc, a nie obudziłem cię, bo nie miałem serca - chłopak spojrzał się na mnie tymi głębokimi, niebieskimi oczami, a lekko zachrypnięty głos po śnie brzmiał tak seksownie, rozpływałam się - Przeniosłem cię w nocy, bo na kanapie było strasznie niewygodnie - mówiąc to Niall przewrócił się z powrotem na bok, gdzie jeszcze chwilę temu leżałam - Jeśli chcesz tam są drzwi do łazienki, weź prysznic. Zaraz dam ci ręcznik i zrobię śniadanie.
- Niall, nie mam świeżych rzeczy, muszę pojechać do domu.
- Nie w tym życiu Księżniczko - Niall mruknął znowu na mnie spoglądając - Nie zdążysz nawet jak bym cię podwiózł. Tam są drzwi do garderoby. Weź co chcesz.
Powędrowałam wzrokiem we wskazanym kierunku. Niall cicho westchnął, odrzucając poły pościeli. Wstał zmierzając do garderoby. Mój wzrok skanował go całego od góry do dołu. Od nagiej klatki po bose stopy. Czułam jak moje poliki pieką od rumieńców, kiedy tak przyglądałam się prawie nagiej sylwetce chłopaka. Oczywiście wcześniej widziałam płeć męską bez koszulek czy w spodenkach za kolano chociażby na plaży, ale nie tak prawie nagich. Gdyby ktoś teraz wszedł do pokoju zastałby mnie zapewne śliniącą się z utęsknieniem za sylwetką Nialla, który zniknął za drzwiami garderoby, lecz gdyby ktoś się spytał czy widok mi się podoba stanowczo zbyt szybko zaprzeczyłabym rumieniąc się niemiłosiernie. NO OCZYWIŚCIE ŻE TAK! Przecież on wygląda jak.... jak.... Jak nie wiem co, ale na pewno mega seksownie.
Blondyn wyłonił się z głębi drugiego pokoju i podał mi czysty ręcznik, uśmiechając się lekko. Nie zwracając uwagii na moją zakłopotaną minę, podniósł swoje szare dresy i zaczął wciągać je na siebie. Ja w końcu zebrałam się w sobie, podnosząc się z materaca i jednocześnie chwytając swoje spodnie. Nim zniknęłam za drzwiami garderoby odwróciłam się do chłopaka i wypaliłam zanim zdążyłam to dobrze przemyśleć.
- Spałeś ze mną w samych bokserkach?
- Jep - nim niebieskie oczy spotkały się z moimi, Niall dodał - To jakiś problem?
- Wiesz, mogłeś zrobić wyjątek od reguły i się ubrać.
- Ale zrobiłem go? - blondyn uniósł brew ukazując tym faktyczne, że nie zrozumie - Zazwyczaj śpię nago.
Moje usta otworzyły się, by chwile potem znów się zamknąć. Zdezorientowana pomachałam głową i zniknęłam w pomieszczeniu szukając czegoś do ubrania.
Gdy znalazłam w miarę małe ciuchy, przypomniałam sobie, że nie mam świeżej bielizny. Przygryzłam wargę spoglądając kątem oka na szufladę z bokserkami Nialla.
Już odświeżona i ubrana wyszłam do salonu, aby przejść do kuchni. Smakowity zapach przyrządzanego przez właściciela mieszkania jedzenia roznosił się po pomieszczeniu. Weszłam w momencie, gdy Niall zalewał herbatę. Jak zwykle musiała być to 'Yorkshire Tea'. Jakieś specjalne zamiłowanie? Wczoraj widziałam jej chyba pięć opakowań w szafce.
- Co jest takiego niezwykłego w tej herbacie, że masz jej aż tyle?
- Szczerze? Nie mam pojęcia - odpowiedział chłopak spoglądając przez ramię - Mój brat jest jej miłośnikiem i zawsze mi ją kupuje.
- Liam? Myślałam, że mieszka w Irlandii.
- Nie, nie Liam. Louis - blondyn postawił kubki na wyspie koło talerzy.
- To ile masz rodzeństwa? - zapytałam skonsternowana, przyglądając się poczynaniom chłopaka.
- Czworo - Niall stał twarzą do mnie, ilustrując mój ubiór - Te rzeczy są trochę za duże na ciebie.
Spuściłam wzrok w dół wygładzając beżową koszulkę, którą miałam na sobie.
- Z ubrań, które znalazłam te wydawały się być najmniejsze.
Niall zmniejszył i tak mały dystans między nami, jednocześnie łapiąc mnie za biodra. Nie miałam pojęcia co chce zrobić w skutek czego za wszelką cenę starałam się znaleźć odpowiedź w jego oczach. Lecz te były nie przeniknione. Chłopak uśmiechając się cwaniacko spuścił wzrok na swoje dłonie, które właśnie podwijały koszulkę. Niepewna ilustrowałam jego twarz. Chwilę później Niall ściągną brwi, aby następnie się głośno roześmiać.
- Czy ty masz na sobie moje bokserki?
- Tak - pisnęłam zalewając się rumieńcem.
Chłopak tylko znowu się roześmiał, kontynuując swoją zabawę końcem materiału. Chwilę potem uśmiechnął się do mnie słodko.
- Powiedz mi jak ty to robisz, że nawet w moich rzeczach wyglądasz tak seksownie? - Niall najwyraźniej czerpał radość z wprawiania mnie w zakłopotanie, bo kiedy tylko moje rumieńce nabrały jeszcze bardziej szkarłatny odcień, on poszerzył swój uśmiech - Pachniesz moim płynem do kąpieli. Jakby ktoś patrzył na to z boku może i uznałby, że należysz do mnie. Prawdę mówiąc nawet mi się to podoba.
- Przestań - szepnęłam uciekając od chłopaka. Usiadłam na swoje miejsce, biorąc do rąk kubek z ciepłą cieczą - Nie idziesz dzisiaj do szkoły?
- Nie, jeszcze nie - chłopak to mówiąc, odbił się biodrami od wyspy, na której tymczasowo przycupnął i zaczął nakładać tosty.
- Ale jutro już masz być. Nie mam zamiaru sama przedstawiać tego projektu.
- Dobrze księżniczko.
- I masz się posmarować maścią.
- Oczywiście Księżniczko.
Zaciągnęłam rękawy szarego kardigana Nialla na nadgarstki chowając w nich twarz.
- Brzmimy jak jakieś stare małżeństwo! I co ty masz z tą księżniczką?
Spojrzałam przez palce na chłopaka, który właśnie miał niezły ubaw ze mnie.
- Nie wiem- odpowiedział wzruszając ramionami i jednocześnie gryząc swojego tosta - Może po prostu jesteś moją Księżniczką?
Uśmiechając się znów upiłam łyk herbaty i zajęłam się śniadaniem. Co jakiś czas Niall posyłał mi przeróżne uśmieszki, znów starając się mnie zawstydzić.
Ubierałam buty i kurtkę, kiedy Niall stanął niedaleko, opierając się ramieniem o ścianę w ręku trzymając mój lunch. Szybko przejrzałam się w lustrze. Nie było tak źle. Resztki wczorajszego mace-up trzymały się ciałkiem dobrze, koszulkę miałam związaną na supełek z lewej strony (dzieło Nialla) przez co nie było widać, że jest za duża, szary kardigan chłopaka, czarne trampki, moje ciemne jeansy i prawie nie widać, że spędziłam noc poza domem! Matko jak to brzmi. Totalny rebel.
Odetchnęłam podnosząc torbę, kiedy coś do mnie dotarło. Nie mam zeszytów na dziś do szkoły! Zabrałam część do domu, właśnie tam sobie spokojnie leżą.
- Co jest? - blondyn od razu wyczuł, moją zmianę nastroju.
- Nie mam paru zeszytów oraz książek na dziś, bo są u mnie w domu.
Chłopak chowając lunch do mojej torby wyciągną coś z niej. Dopiero po chwili zauważyłam, że to mój telefon i właśnie coś zapisuje mi w notatkach.
- Masz tu mój szyfr do szafki, weźmiesz moje zeszyty.
Niebieskooki wręczył mi telefon uśmiechając się przelotnie. Patrzyłam na niego z wdzięcznością. Nie wieżę, że Niall ze swoją naturą badboy'a potrafi być taki kochany dla mnie. Mimo, że cały czas lubi mnie zawstydzać, denerwować i niebezpiecznie podnosić ciśnienie.
- Dziękuję, dziękuję, dziękuję jesteś kochany!
- Nie jestem kochany - Niall oburzył się, wyginając usta w słodkim grymasie.
Ja otworzyłam drzwi uśmiechając się do blondyna. W efekcie totalnego impulsu wspięłam się na palce i ucałowałam Nialla. Niestety w tym samym czasie chłopak ruszył się przez co trafiłam w jego malinowe usta. Mimo, że niewinny buziak trwał ułamki sekund ja znów pokryłam się purpurą.
- Dziękuję - szepnęłam, kiedy nasze twarze oddaliły się od siebie. Moment potem zbiegałam po schodach spiesząc się do szkoły.

- Ann co tak późno? - Beth zdziwiona obserwowała mnie, kiedy biegiem dołączyłam do niej. Idealnie jak stanęłam koło przyjaciółki, zaczęliśmy wchodzić do klasy - Zazwyczaj jesteś wcześniej i co ty masz na sobie?
- Oh Beth potem Ci wszystko wyjaśnię dobrze? - lekko poirytowana burknęłam do dziewczyny. Nie miałam ochoty się jej teraz ze wszystkiego tłumaczyć w dodatku i tak wszyscy snuli jakieś dziwne historie o mnie oraz Niallu. A roztrząsanie problemu mojego swetra, a raczej swetra pewnego blondyna o niebieskich oczach, nie jest najlepsze na środku sali od polskiego przy tych wszystkich plotkujących ludziach. Szczególnie, że lekcja języka polskiego się zaczęła.
Pani Green chodziła po klasie dyktując nam definicję do zeszytu, gdy przystanęła koło mnie i z uśmiechem na twarzy powiedziała
- Ładny sweterek Ann - w odpowiedzi dałam radę wydukać jakieś nie składne ''dziękuję'', a nauczycielka tak jak gdyby nic ruszyła dalej. Słyszałam wszystkie szepty na sali, kiedy polonistka dalej kontynuowała lekcję. No świetnie. Wielkie dzięki proszę pani! Miałam wielką ochotę uciec z sali do mieszkania Nialla. Najpierw mu przywalić, że nie wyrzucił mnie wczoraj do domu, a potem kazać się przytulić, bo wszyscy teraz na nasz temat plotkują i wcale mi się to nie podoba.
Przewracałam kolejne zeszyty w szafce kiedy, ktoś mnie wystraszył.
- Ann? To nie twoja szafka - Alex stał obok opierając się o metalową powłokę.
- Nie, bo Nialla - przełknęłam ślinę, już wiem jakie dalej padnie pytanie, a ja nie mam dobrej wymówi.
- A co przy niej robisz? - boom co teraz? Myśl maleńka myśl.
- Bo Nialler poprosił mnie, żebym zabrała mu parę zeszytów z szafki, ponieważ musi coś zrobić do szkoły, a wraca jutro to .... no wiesz.
- No dobrze czemu robisz to na trzeciej lekcji, a nie pod koniec? - Uhhh, Alex, mam ci przywalić? Czy ty też musisz mnie przesłuchiwać?
- Przecież wiesz jaką mam pamięć, zapomnę potem, a nie chcę biegać dwa razy. Robię za pamięci.
Alex pokiwał głową ze zrozumieniem. Chyba kupił. Nie wierzę, kupił to?! Nie mam pojęcia dlaczego ukrywam fakt, że nocowałam u chłopaka, ale no co ja mam im powiedzieć? To nic takiego, chyba, raczej na pewno... Sama nie wiem. Uh! Przez właściciela nieziemskich, niebieskich oczu mam kompletny mętlik w głowie, znowu! Jeszcze ta potyczka słowna dzisiaj z rana. Czułam jak na samo wspomnienie się rumienię.
- No dobra bierz co potrzeba i choć, nie chcemy spóźnić się na lekcje.

Dzień w szkole strasznie mi się dłużył. Więc możecie wyobrazić sobie jak cieszyłam wracając do domu. Wpadłam jeszcze tylko do Nialla oddać ciuchy i zabrać swoje, a chłopak uparł się, że odwiezie mnie do domu. A co do blondyna, właśnie wiercił się na swoim siedzeniu śpiewając XO Beyonce. Nie mogłam przestać chichotać, co lepsza chłopak nieźle dawał sobie radę śpiewając. Nie miałam pojęcia, że ma taki piękny głos.
- No co? - Niall z szerokim uśmiechem zgromił mnie wzrokiem, kiedy ja nie mogłam powstrzymać się od śmiechu - Przecież ładnie śpiewam.
- Naprawdę ładnie śpiewasz, nie wiedziałam.
- Och jeszcze wiele rzeczy o mnie nie wiesz Księżniczko.
- To groźba czy obietnica? - chichotałam, spoglądając na chłopaka. Niall właśnie uniósł jedną brew patrząc w dal. Dalej się uśmiechając przejechał językiem po górnej wardze. No cóż, ja nie mogłam oderwać od tego wzroku.
- Myślę, że trochę tego i trochę tego - chłopak wyszeptał swoim głębokim głosem, zniżając ton. Zbliżył się na niebezpieczną odległość ode mnie, gdy ja nie mogłam się ruszyć, a może w cale nie chciałam - Jesteśmy na miejscu.
Zdziwiona rozejrzałam się. Rzeczywiście byliśmy pod moim domem. Nie wiem czemu, ale od razu posmutniałam. Będę musiała zaraz zmierzyć się ze wściekłą mamą, a jakoś specjalnie nie miałam na to ochoty. Tak dobrze mi było w towarzystwie Nialla i miałam ochotę powiedzieć, aby jechał dalej. Westchnęłam głośno łapiąc za klamkę. No cóż trzeba się rozstać.
-  Dzięki za podwiezienie, nocleg... za wszystko - uśmiechnęłam się ślicznie do chłopaka, a gdy pociągnęłam za klamkę okazało się że drzwi są zamknięte - Ymm Niall możesz odblokować drzwi?
- To zależy od ciebie - ściągnęłam brwi skonsternowana. Zależy ode mnie? Chłopak oparł rękę o podłokietnik, palcem wskazującym i kciukiem bawiąc się swoją dolną wargą - No chyba zasłużyłem na buziaka, co ?
Zarumieniona opadłam na fotel, wyglądając przez okno. Mogłam się założyć, że Niall teraz cwaniacko się szczerzy do mnie. Nie myliłam się, gdy kątem oka spojrzałam na chłopaka.
- I nie wypuścisz mnie dopóki nie dostaniesz buziaka?
- Yep.
A to dobrze się składa, bo nie mam ochoty wychodzić! Ale też mam ochotę na tego buziaka... I mama pewnie wściekła wie już, że podjechałam. No dlaczego?! Dlaczego ja? Dziś! Uhhh...
Przybliżyłam się do twarzy chłopaka chcąc złożyć całusa na policzku, kiedy palce Nialla z jego wargi przeniosły się na moją brodę lekko podciągając ją do góry. Chcąc, nie chcąc (a raczej chcąc) nasze usta się złączyły. Nasze muśnięcie warg było bardzo delikatne, bardzo słodkie, bardzo rozkoszne i bardzo kuszące. Oddaliłam się na kilka centymetrów od twarzy Nialla, lekko przygryzając swoją wargę. Gdy otworzyłam oczy nasze spojrzenia spotkały się. Jak to możliwe, że można mieć tak niebieskie oczy? Tak piękne. W dodatku teraz gdzieś w nich świeciły się iskierki radości. Tkwiąc dalej w tej pozycji cicho szepnęłam.
- Do zobaczenie, Niall.
- Do zobaczenia, Księżniczko - chłopak odszepnął uśmiechając się, chwilę potem po aucie rozniósł się dźwięk odblokowywanego zamka.

Piątek z rana. Lekcja języka polskiego rozpoczęła się, a go kurwa nie ma!! Zabiję go, naprawdę zabiję! Przecież obiecał być! Uduszę jak zobaczę! Grrrr...
- Moi drodzy usiądźcie w ławkach parami tak jak macie projekty - nauczycielka przekrzyczała wrzawę panującą w pomieszczeniu.
Nim John zdążył zareagować odskoczyłam do chłopaka cwaniacko się uśmiechając.
- Ty się przesiadasz!
- Ann.... - brunet starał się protestować, wyginając usta w grymasie niezadowolenia.
- Nie ma mowy! Spadaj.
Chłopak przewracając oczami ruszył ociężale swoje szanowne cztery litery i powędrował do swojej pary projektowej, gdy mojej nadal nie było. Wszyscy zdążyli już się uciszyć, kiedy ja nerwowo wybijałam nie znany mi rytm palcami na blacie ławki. Pisałam wiadomość do Nialla, że mam zamiar go udusić, kiedy drzwi od sali się otworzyły, a w nich pojawiła się nie kto inny jak blondyn. Mówiłam, że chcę go zabić? A to pikuś w tym co teraz chciałam mu zrobić! Nie macie pojęcia jak wiele scenariuszy najgorszych męczarni przewijało się teraz w mojej głowie dla Nialla. Sam zainteresowany właśnie wkroczył do sali w czarnych jeansach oraz beżowej koszulce wraz z szarym rozpinanym sweterkiem które miałam na sobie wczoraj! Uduszę go! Zrobił to specjalnie. Mijając nauczycielkę powiedział ciche 'Przepraszam za spóźnienie', kierując się na miejsce obok mnie.
- Ładny kardigan Niall - serio? Musiała to mówić?! Wczoraj mi to powiedziałaś. O matko, teraz to dopiero będą ploty. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Skuliłam się na swoim miejscu uciekając wzrokiem od wszystkich spojrzeń w klasie.
- Dziękuje pani profesor - blondyn posłał jej przesłodki uśmiech, dumnie rozsiadając się obok mnie - Cześć Księżniczko - dodał już ciszej.
- Zabiję cię - tylko tyle byłam w stanie powiedzieć, kiedy Niall spuścił głowę śmiejąc się pod nosem.

Dzisiejszy dzień w szkole to totalna porażka! Nie dość, że musiałam się tłumaczyć Beth i Alexowi z czego ten drugi był dość rozbawiony to w dodatku ciągłe plotki wcale nie pomagały. Gdziekolwiek nie poszłam słyszałam niedyskretne poszeptywania. A gdy rozmawiałam z Niallem, nie widział w niczym najmniejszego problemu. Jego wymówką było to, że ''zaspał'', a te rzeczy były pierwszymi jakie wpadły mu w rękę, w dodatku ładnie pachną mną. Wiem, że kłamał bo nie mógł się przestać głupio szczerzyć. Był naprawdę rozbawiony tym, iż mnie to denerwowało.
Wściekła wpychałam niepotrzebne zeszyty do szafki. Wyciągnęłam plik kartek na wos i z wściekłością zamachnęłam się drzwiczkami. Rozdrażniona nie zauważyłam gdy na kogoś wpadłam. Wszystko co trzymałam w ręku wylądowało na ziemi mieszając się.
- Przepraszam, nie chciałem - usłyszałam głęboki, zachrypnięty głos.
- Nie, to ja przepraszam, nie patrzyłam co robię.
Przykucnęłam, zbierając porozrzucane notatki, gdy osoba, na którą wpadłam zrobiła to samo, aby mi pomóc. Podnosząc wzrok zobaczyłam wysokiego szatyna o dziwnie znajomej lokowatej czuprynie, słodkich dołeczkach i radosnych zielonych oczach. Uśmiechnął się ciepło, pomagając mi wstać.
- Dzięki i przepraszam jeszcze raz.
- Nic się nie stało, też mogłem uważać - szatyn podał mi moje notatki, a ja zdążyłam zauważyć tatuaż na dłoni. Ciekawa byłam czy ma więcej, lecz nie dane było ni sprawdzić, bo czarna koszula szczelnie zakrywała ciało chłopaka. Uśmiechnęłam się odbierając ksero i nasze oczy złapały kontakt. Chłopak dalej unosząc jeden kącik ust wpatrywał się we mnie rozbawiony. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że skądś go znam. Nie zdążyłam otworzyć ust, kiedy głos Nialla zabrzmiał za moimi plecami.
- Co ty tu robisz?
- Hejo Nialler! Też miło cię widzieć - odparł szatyn ukazując słodkie dołeczki.
- Zaraz, to wy się znacie? - zdezorientowana przenosiłam wzrok to z jednego chłopaka, to na drugiego. Niall pokiwał głową patrząc mi w oczy.
- Tak. Adriana poznaj mojego brata.
Ze zdziwienia rozdziawiłam buzie przenosząc wzrok na zielonookiego. Ten dalej się szczerząc wyciągnął rękę w moją stronę.
- Hej, Harry jestem.

      _________________________________________________________________


HoHoHo!
Tak więc tak jak obiecałam dodajemy z Domi 13!!! Wooooow mówiłam Wam jacy jesteście niesamowici? Jak bardzo Was kocham? 30 komentarzy pod ostatnim postem i ponad 19 500 wejść!! Wooohooooo! <3 Tyle miłości ile mam dla Was to normalnie nie ma nikt! <33
Wiem, że rozdział krótszy niż zwykle ale musiałam tak uciąć wątek żeby troszkę Was przetrzymać w napięciu ;D xx i nie jest łatwe skleić z fragmentów porządny rozdział w 24h... Bo tak troszkę nie dowierzałam, że ta akcja uda się i uwierzcie mi byłam tak zszokowana, że siedziałam do północy i jeszcze dziś z rana z tym :O
No ale do rzeczy!

Są święta więc chcę złożyć wam serdeczne życzenia świąteczne! 
Wszystkiego dobrego,
 dużo prezentów jedzenia i żeby kalorie szły w cycki xD
 oraz brzuchy Was nie bolały z przejedzenia!
 Abyście wypoczęli i nacieszyli się świątecznym gronem rodzinnym :) xx

Jednocześnie nasz kochany LouLou na urodziny!!!!

Tak więc chciałabym Ci złożyć serdeczne życzenia, abyś nigdy nie tracił pogody ducha, zawsze był mentalnym pięciolatkiem :D Aby spełniły się Twoje najskrytsze życzenia, One Direction trwało jako zespół jeszcze bardzo, bardzo długo i odnosiło jeszcze większe sukcesy (o ile to możliwe ;3), weny do pisania kolejnych genialnych piosenek tak jak na MM i żebyś czerpał radość z tych wszystkich małych (i dużych) rzeczy, które cię otaczają. Oh nie zapominajmy o ciętym języczku i zawadiackim charakterku, który niech się nie zmienia! Wiem, że fani będą dalej Cię kochać i mają więcej niż 22 powody do tego, lecz ja życzę Ci żebyś został taką silną i odważną osobą jak jesteś :) xx
P.S.: Mam nadzieję, że kiedyś się spotkamy i będę mogła Ci to powiedzieć osobiście :*

Mam nadzieję, że rozdział się spodoba i miło by było gdybyście zostawili komentarz :) xx
Lots of love,
Adela x